In het kader van 50 jaar Stravoc (1966-2016) heeft Ton Tindemans een 5-tal artikelen geschreven over de historie van Stravoc.
Het volleybalspel is in Amerika bedacht en ontwikkeld en wordt vanaf 1925 in Nederland gespeeld. In Limburg heeft de volleybalsport een sterke impuls gekregen door de militairen die eind jaren veertig en begin jaren vijftig van de vorige eeuw uit Indonesië terugkwamen waar zij deze sport hadden beoefend. In Stramproy werd er in het midden van de jaren vijftig al gevolleybald op de speelplaats van de toenmalige jongensschool. Er werd toen zelfs al een volleybalclub opgericht nl “De Grensmeppers” maar vooral door het ontbreken van een sportzaal hier (men moest daarvoor met de fiets naar Roermond) werd die club na enige jaren opgeheven. In 1963 werd de tennisvereniging in Stramproy opgericht en die maakt tot op de dag van vandaag dankbaar gebruik van de naam “De Grensmeppers”. In de zomer van 1966 werd er via (toen nog) “het Royer Blaadje” een oproep geplaatst voor een bijeenkomst in Hotel Juliana (nu Restaurant “De Luifel”). Er bleek voldoende belangstelling om weer een volleybalclub op te richten want tijdens de oprichtingsvergadering op 12 augustus 1966 gaven een 30-tal leden zich op. In het eerste bestuur zaten o.a. Bert Lenaers (als voorzitter), Jules Henkens en Huub Janssen. Als naam werd gekozen S.V.C.: Stramproyer Volleybal Club. Voor de thuiswedstrijden moest men aanvankelijk nog uitwijken naar Weert, eerst in de zaal te Keent (bij de Kerk) en vanaf 1968 naar de nieuwe sporthal te Leuken. In 1970 werd voor het eerst een (heren)team kampioen en enkele spelers van dat team waren Tinus Donders, Jan Kunnen, Jozef Koppen, Nico Favie en Jan Poell. S.V.C. organiseerde tussen 1967 en 1977 op kermismaandag een wielerronde en organiseert vanaf 1971 in mei of juni een volleybaltoernooi. In 1971 wordt gestart met de bouw van een “micro-sporthal” en nadat de hal met de naam “De Grenslibel” begin 1972 in gebruik wordt genomen neemt het ledenaantal (dat toen rond de 75 leden schommelde) explosief toe.
Na de opening van sporthal “De Grenslibel” begin 1972 verdubbelt het ledenaantal van S.V.C. (Stramproyer Volleybal Club) binnen enkele jaren van ongeveer 75 naar 150. In 1974 wordt voor het eerst een damesteam kampioen, trainer is Pierre Janssen, coach is Hans van Dormael en enkele speelsters zijn Margriet Jacobs, Ans Aarts, Mia Tindemans, Marleen Geelen en Marianne Schroeten. Naast Pierre Janssen leiden voornamelijk Jan Aarts en Marcel Korten diverse trainingsgroepen. Enkele markante scheidrechters zijn Jac Kunnen en Jules Henkens, enkele belangrijke bestuursleden Wiel Lenaers, Huub Janssen (destijds wethouder van Stramproy) en diens opvolger als voorzitter Eppo Berghuis. Vanaf 1974 wordt er voor het eerst (voor de bijna 100 jeugdleden) een jeugdkamp georganiseerd wat overigens tot op heden (op een paar korte pauzes na) nog steeds georganiseerd wordt. De sportraad verzoekt S.V.C. in 1974 ook de basketbalsport onder te brengen: grote verenigingen staan sterker dan kleine. Beide sporttakken groeien gestaag en omdat de naam S.V.C. niet meer voldoet wordt medio 1975 gekozen voor een nieuwe naam nl. Aeternitas: de godin van de eeuwigheid. Een naam bedacht door Harrie Bonten. Er blijken ook enkele grote volleybaltalenten in Stramproy te zijn die later op hoog niveau gaan spelen, bij de meisjes is dat Marleen Verhees en bij de jongens Henri Veltmans. Marleen wint met het districtsteam in 1979 het Nederlands kampioenschap. Henri wordt, o.a. met enkele spelers die over zijn gekomen van Weert, in 1978 met heren-1 kampioen en promoveert naar de promotieklasse. De heren behalen drie jaar achter elkaar de bekerfinale en weten deze in 1981 uiteindelijk te winnen. 
Dames-1 promoveert in 1980 naar de promotieklasse, wordt daarin in 1983 kampioen waarna ze één seizoen in de derde divisie spelen. Enkele speelsters zijn Marleen Verhees, Nicole Gielen (speelt later eredivisie bij Oikos), Marianne Beijnsberger, Claar Janssen, Ineke Rademaekers en Marie-José Neynens. Het buitentoernooi groeit de eerste helft van de jaren tachtig uit tot een van de grootste van Limburg met op twee dagen bijna 200 teams op ong. 25 velden.
Na een sportief succesvolle periode begin jaren 80 volgen een aantal mindere jaren. De ervaren (veelal niet-Royer) spelers verlaten heren-1 waarna het team in 1984 degradeert naar de eerste klasse, dames-1 degradeert in hetzelfde seizoen uit de derde divisie en als ook daar de ervaren speelsters vertrekken of stoppen degradeert dames-1 in 1987 naar de eerste klasse. Het ledenbestand blijft op peil met jaarlijks ong 8 senioren- en 10 jeugdteams. Ondanks (of dankzij) de sportief mindere periode zijn er meer gezellige nevenactiviteiten zoals het jeugdkamp, mixtoernooi en zomeravondvolleybal. Verder zijn er vooral in de jaren 80 een behoorlijk aantal volleybalhuwelijken. In 1986 wordt Jan Kin (die 8 jaar voorzitter was) opgevolgd door Annemiek Klaassen. Naast een driekoppig hoofdbestuur krijgt iedere sporttak een eigen stuurgroep, voorzitter voor het volleybal is Hub Gijsen. Financieel komt de club in zwaar weer en langzaam maar zeker groeien de volleybal- en basketbaltak uit elkaar. In 1989 leidt een conflict tot het opstappen van het volledige hoofdbestuur. De breuk wordt gelijmd maar de relatie blijft gespannen en een definitieve splitsing is onvermijdelijk. De basketbalclub behoudt de naam Aeternitas en per 1 juli 1993 wordt volleybalclub Stravoc opgericht. De eerste voorzitter is Herman Verhees, andere bestuursleden zijn o.a. Henri Veltmans (die al na ruim een jaar Herman opvolgt als voorzitter) en Ron Rademaekers, die nog steeds in het bestuur zit. 
Begin jaren 90 keerden enkele oudgedienden terug waarna een sportief opgaande lijn wordt ingezet. Met name door het terugkeren van Claar en Jan Janssen (trainer-coach) promoveert dames-1 in 1992 weer naar de promotieklasse. Henri Veltmans keert na enkele jaren eerste divisie ook terug en mede door enkele talentvolle spelers (Laurens Geraedts en Paul Steins) promoveert heren-1 in 1992 naar de derde divisie. Zowel het heren- als damesteam jojo-en een aantal keren heen en weer tussen promotieklasse en derde divisie. De spelregels van de volleybalsport evolueren voortdurend o.a. door de invoering van het rally-point systeem en de intrede van de libero Mede doordat de heren in 1996 olympisch volleybalkampioen worden in Atlanta krijgt de sport veel media-aandacht. Dat jaar is het steeds populairder beachvolleybal (twee tegen twee op zand) voor het eerst een Olympische sport.
Rond de eeuwwisseling is Stravoc een stabiele club met bijna 100 jeugdleden. Enkele jeugdteams zijn zo talentvol getuige de mooie resultaten die behaalt worden tijdens de clubkampioenschappen (meisjes-A in 2003 en de jongens-D in 2004). In het bestuur vinden weinig mutaties plaats; op 27 september 2004 treedt Henri Veltmans af als voorzitter en geeft de hamer door aan Albert Beijnsberger. De omvorming van het buitentoernooi midden jaren negentig naar een jeugdtoernooi blijkt een goede zet, het toernooi groeide qua omvang weer. Na het toernooi in 2006 samen met voetbalclub Brevendia met een groot feest in een grote feesttent met “Neet oet Lottum” neemt de omvang van het toernooi echter langzaam maar zeker weer af. Eigen leden doen ook regelmatig mee aan toernooien in het buitenland zoals in het Belgische Aywaille (weekend in juli) en zelfs in het Spaanse Lloret de Mar: acht dagen in de meivakantie tussen 2005 en 2010. De twee eerste damesteams met ervaren en talentvolle speelsters zijn aan elkaar gewaagd en spelen enkele seizoenen in de onderste helft van de promotieklasse of in bovenste helft van de 1e klasse.
Met trainer Theo Dexters en de terugkeer van Laurens Geraedts wordt het beginsignaal gegeven voor een succesverhaal van het eerste herenteam. Na de promotie naar de 3e divisie in 2003 komen twee Weerter topspelers met eredivisie-ervaring (Thijs Zusterzeel en Roy van Dooren) het team versterken. Het team wordt met meteen overtuigend kampioen in de derde divisie . Jonge spelers als Jesper Janssen, Peter Sniekers (uit Thorn) en Marien Voets (uit Boshoven) groeien mee en in 2005 wordt heren-1 na een spannende tweestrijd met VC Landgraaf zelfs kampioen in de 2e divisie. De belangstelling van de media en het Stramproyer publiek voor de heren in de 1e divisie is enorm en de kleine Grenslibel is vaak te klein . Aanvankelijk is Stravoc de verrassing in de 1e divisie (5e plaats tijdens de jaarwisseling) maar door pech en blessures zakken ze begin 2006 omlaag op de ranglijst. Uiteindelijk eindigen ze op een zgn. promotie/degradatieplaats maar wordt afgezien van deze ultieme mogelijkheid op handhaving. Een niveau lager hoeft het team minder op zijn tenen te lopen wat goed is voor de fysiek van de oudere spelers en het biedt meer kansen voor de jongere spelers. De jaren daarna stoppen of verlaten de ervaren spelers het team, na nog drie seizoenen in de tweede divisie is degradatie naar de derde divisie voor het sterk verjongd team in 2009 onvermijdelijk.
In 2009 wordt Ber Beijnsberger opgevolgd door de eerste vrouwelijke voorzitter van de volleybalclub: Esther Camp. Het jaarlijkse buitentoernooi is kleiner maar blijft gezellig met de nadruk op recreatie-teams en de deelname van zoveel mogelijk eigen leden. De heren spelen sinds 2009 in de regiodivisie (de nieuwe naam voor derde divisie) op één seizoen na. In 2010 degraderen ze naar de promotieklasse maar dwingen meteen het seizoen daarna weer promotie af na het kampioenschap.
Het succesverhaal van de heren (1e divisie in 2005-2006) wordt overgenomen door de dames. Jan Janssen begint in 2006 aan zijn derde periode als trainer/coach van dames-1 en neemt in zijn kielzog diverse speelsters mee. In 2010 lukt het na een spannende tweestrijd met ODI om eindelijk, na jaren net niet, kampioen te worden in de regiodivisie. Enkele speelsters zijn Yvonne Coolen, Kim Veltmans, Carly Pomp, Sandra Fuchs en Helen van der Horst. Met enkele andere speelsters waaronder Janou Janssen wordt het team twee jaren later na (opnieuw) een spannende tweestrijd met Nesselande kampioen in de 2e divisie. Dames-1 heeft er inmiddels vier seizoenen in de eerste divisie opzitten. Ondanks dat er ieder seizoen spelerswisselingen plaatsvinden, lukt het Jan Janssen steeds weer met jonge speelsters een team te formeren dat in de middenmoot van de eerste divisie eindigt: een bijzondere prestatie die terecht veel aandacht krijgt binnen en buiten de club. Bij topwedstrijden, zoals afgelopen december in de derby tegen Weert, is De Grenslibel soms te klein.
Het aantal jeugdteams bij de meisjes blijft op niveau maar helaas is er weinig aanwas bij de jongens waardoor de herenafdeling kleiner wordt en vergrijsd. Er zijn echter wel vijf recreantenteams waarvan het eerste heren- én damesteam bovenin meedraaien in de hoogste klasse van de (door Weert) georganiseerde liefhebberij-competitie.
Voor eerste keer in de historie verandert de naam van de club door toevoeging van een hoofdsponsornaam. Tussen 2012 en 2015 heet de club “PrismaWorx Stravoc” en nadat het driejarig contract afgelopen is wordt een nieuwe hoofdsponsor gevonden en sinds oktober 2015 is de naam “Hyundai Peter Janssen Stravoc”. De club maakt natuurlijk actief gebruik van de nieuwe media: de website wordt al jaren geprezen omdat die altijd actueel is en inmiddels neemt facebook een steeds belangrijkere plaats in. Al deze maar ook media op papier (recent m.n. Dagblad De Limburger) besteden veel aandacht aan het
50-jarig jubileum van een sportclub die geworteld is in de Stramproyer (of zelfs Midden-Limburgse) gemeenschap en in de volleybalwereld niet alleen regionaal maar zelfs landelijk een fantastische naam heeft opgebouwd die we nog lange tijd willen behouden.
